τρυφερότητες

Είτε φροντίζεις κάποιον κήπο είτε όχι,
είσαι πάντως ο κηπουρός της δικής σου ύπαρξης,
των σπόρων της δικής σου μοίρας.

Τι όμορφη λέξη αυτό το tend, "to tend a garden", από την ίδια ρίζα όπως το tender, φαντάζομαι: φροντίζω, προσέχω, είμαι τρυφερός μαζί του... (τις γλάστρες, τους ανθρώπους, τον εαυτό μου...)

Σάββατο πρωί: με καφέ, με ήλιο, με υγεία, με σπίτι. Με ψώνια αραδιασμένα στο πάτωμα της κουζίνας, με μιαν ηλεκτρική σκούπα (πράσινη) να περιμένει ανυπόμονη στη μέση του σαλονιού.

Αν αυτή η νοσταλγία που νιώθω σήμερα για την αδελφή μου, για τους δικούς μου στη Θεσσαλονίκη, ήταν συχνή, δεν θα ήμουν ακόμα εδώ.
Ευτυχώς, ευτυχώς, ναι, σπάνια, πολύ σπάνια νιώθω έτσι. Τόσο σπάνια που μερικές φορές ανησυχώ μήπως είμαι κάποιο είδος αναίσθητης που τράβηξε ένα χι στο πριν και προχώρησε στο μετά. Αυτό το μετά, από την αρχή του κι ακόμη έτσι συνεχίζει, είναι θαυμάσιο, εξακολουθεί καθημερινά να με αφήνει άναυδη με την ηρεμία και την ευχαρίστηση που μου προκαλεί.
Δε χτυπάω ξύλα, δεν κρύβομαι από τους θεούς με τα σχιστά ματάκια. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, συμβαίνει σχεδόν πάντα. Και κανενός είδους προετοιμασία δεν μπορείς να κάνεις.