το pet μου

Σήμερα που έχει ήλιο:
Έχει ζωντανέψει, κουνάει τις κεραίες του, είναι έτοιμο να φύγει.

* * *

Μερικές ημέρες πριν:
Αυτό το πράγμα, που δεν ξέρω πως το λένε, και που φοβάμαι πάρα πολύ να το κουνήσω μήπως και πηδήξει επάνω μου(!), βρίσκεται στο ίδιο σημείο της ζαρντινιέρας μου από τον Σεπτέμβριο. Άραγε πέφτουν σε χειμερία νάρκη αυτά;(!)
Αν ήταν νεκρό, δεν θα χαλούσε; δεν θα ξεραινόταν, εννοώ, δεν θα το έπαιρνε ο αέρας, δεν θα το έτρωγαν τα πουλιά; Δεν θα έφευγε όταν πότιζα το φύτο, δεν θα ενοχλούνταν, δεν θα πνιγόταν;
Μη σου πω ότι, παρόλο που βρίσκεται στην ίδια γωνία συνέχεια, μετακινείται λίγο πέρα-δώθε κάθε φορά που το βλέπω.
Σήμερα μάλιστα, μου φάνηκε πως κουνήθηκε, και πως κούνησε τις κεραίες του. Γι' αυτό το φωτογράφισα, για να το δεις, μπας και καταλάβεις αν είναι ζωντανό ή όχι, και τι είναι...
Μπρρρ (και μπλιάχ επίσης!)

* * *

Και η απάντηση:
Να είσαι καλά, πρώτη φορά γέλασα μπροστά στον υπολογιστή τόσο πολύ!!!!!!!! Είναι ακρίδα (ο τζίτζικας του υπέροχου παραμυθιού, με το κασκόλ, που κρύωνε και ζητούσε φαί από τα μυρμίγκια), για να κουνιέται θα πει πως είναι ζωντανό και περιμένει να ζεστάνει ο καιρός.