5.9.14

περίεργα πράγματα

Μου θύμισε το σημείο όπου το 24 κάνει σχεδόν επί τόπου μεταβολή, στο τέρμα του δρόμου, δίπλα στο Μακεδονικό, για να ξαναπεράσει μπροστά από τη Μονή Βλατάδων με κατεύθυνση τα κάστρα.
Στο Μακεδονικό έφαγα-και δεν ξέρω άλλο μέρος που να τα σερβίρει-για πρώτη φορά αμελέτητα.
Εκεί, επίσης, σ΄ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα στο τείχος, έγινε σεισμός μια βραδιά την ώρα που τρώγαμε. (Δεν υπονοώ τίποτα ρομαντικό, στ΄αλήθεια σεισμός έγινε).

Συχνά, όταν ψάχνω να κάνω μια επιλογή από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, τέτοιες που να λες ωραία πέρασα που έζησα, τέτοιες που λέγεται ότι περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου όταν πεθαίνεις, η πρώτη που έρχεται έχει να κάνει μ΄αυτή την περιοχή, με κείνες τις μέρες.
Είναι καλοκαίρι, νύχτα, η πόλη άδεια, κι εγώ συνεπιβάτης στη μηχανή με ανοιχτά τα χέρια να χαϊδεύω τον ζεστό αέρα σαν να πετάω. Και στο ψυγείο εκείνο το γλυκό με τα μπισκότα, κρέμα ζελέ, και ξανά μπισκότα κρέμα ζελέ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: